انسان کامل، کسی است که همه ی ویژگی ها و کمالات را در خود دارد و آینه ی تمام نمای خداوند است. او کسی است که در روی زمین همانند ما راه می رود، غذا می خورد، ازدواج می کند و زندگی طبیعی دارد اما همه ی خوبیها در او جمع است و از این رو الگو و راهنمای مردمان است و کسی است که خداوند به واسطه ی او برکات و فیوضات را بر مردم نازل می کند. پس لازم است در هر زمانی یک چنین انسانی باشد تا زمین از حجت الهی خالی نماند. انسان کامل همانند روح برای بدن عالم است. پس اگر روح از بدن خارج شود یعنی اما (انسان کامل) در زمین نباشد عالم متلاش می گردد. امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «لَو بیتَ الارضُ بغَیرِ اِمامٍ ساعةً، ساخَت» اگر زمین بدون امام ساعتی باقی می ماند قطعاً متلاشی می شد. ¹ از این رو در هر عصر و زمانی امامی زنده و حاضر است و تا امروز که اخرین حجت الهی غایب از دیده هاست. به امید ظهورش!

1- بحار الانوار، ج 51، ص 112، حدیث 8.

امام ششم حضرت جعفر صادق در روز 17 ربیع الاول سال 83 هجری در مدینه متولد شد. دوران امامت آن امام همام سی و چهار سال ( از سال 114 تا 148 هـ.ق) بود، آن حضرت از فرصت نزاع میان بنی امیه و بنی عباس، کمال استفاده را کردند و حدود چهار هزار شاگرد تربیت نمودند که اسلام راستین را از زیر پرده های حجاب حاکمان ظلم و جور آشکار ساخت و تا امروز به دست ما رساند.

سال های آخر عصر امامت حضرت صادق علیه السلام (حدود 12سال) در عصر خلافت منصور دوانیقی بود. او دومین طاغوت عباسی و بسیار خونخوار و جنایتکار بود و برای حفظ حکومت خود بسیاری از آل علی (علیه‌السلام) و سادات را به شهاددت رساند. منصور چندین بار تصمیم گرفت امام صادق (علیه‌السلام) را به شهادت برساند اما موفق نمی شد تا آنکه سرانجام در روز 25 شوال سال 148 هـ. ق امام را مسموم نمود و آن حضرت در سن 65 سالگی در مدینه به شهادت رسید. قبر شریفش در قبرستان بقیع کنار مزار امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) می باشد. 1

برخورد خشن منصور با امام صادق علیه السلام

شبی به دستور منصور، امام صادق علیه السلام را در نیمه های شب با سر برهنه و بدون روپوش به حضور او آوردند. منصور با کمال جسارت و خشونت به آن حضرت گفت: «ای جعفر! با این سن و سال آیا شرم نمی کنی که خواهان ریاست هستی و می خواهی بین مسلمین فتنه و آشوب به پا کنی؟»

سپس شمشیر خود را از غلاف بیرون کشید تا گردن امام را برند،ناگاه رسول خدا صلی الله علیه واله وسلم را در برابر خود دید، شمشیر را غلاف نمود.برای بار دوم همین کار را کرد و باز رسول خدا صلی الله علیه واله و سلم را در برابر خود دید.

برای بار سوم نیز تکرار کرد باز رسول خدا صلی الله علیه واله و سلم را در برابر خود دید. سرانجام از قتل امام صادق علیه السلام منصرف گردید.2

1- قتمة المنتهی، صص147- 113

2- منهاج الدموع، ص 421.

می دانید چرا به امام جعفر علیه السلام، "صادق" می گویند؟!

صادق یعنی راستگو و به امام ششم لقب صادق داده اند چرا که در امامت خود راست می گفت در مقابل جعفر کذّاب است که ادّعای امامت می کرد ولی امام واقعی نبود: امام دروغین!

جعفر کذّاب برادر امام حسن عسکری (علیه السلام) است که پس از رحلت آن حضرت ادّعای امامت کرد و او را کذّاب گفتند. امام علی نقی علیه السلام درباره او فرمود: حذر کنید از پسر من جعفر که به منزله پسر نوح است! إنّه لیس من اهلک، انّه عمل غیرصالح؛ همانا او از اهل تو نیست و همانا او کار ناشایستی انجام داد.» 1

ابو خالد کابلی از حضرت امام زین العابدین اسامی ائمه را می پرسید به نام حضرت صادق (ع) که رسید عرض کرد: همه شما صادقید (راستگو هستید) چرا او را " صادق" می گویند؟ امام فرمودند: «چون پنجمی از اولاد او نیز جعفر نام دارد ولی دروغ می گوید و ادّعای امامت دارد! 2

1- هزار و یک نکته، ص 746

2- فضایل و سیره چهارده معصوم (ع) در آثار استاد علامه حسن زاده آملی، ص 354.

مانده‏اند عالميان و آدميان كه كدامين لحظه را، لحظه ولادت تو بشمارند؟

كدامين روز را، روز تولد تو نام بگذارند؟

تو كى در وجود آمدى كه ورودت را و زمان آمدنت را جشن بگيرند؟

خورشيد و ماه و ستارگان تا بدانجا كه حافظه‏شان يارى مى‏كند به تو سلام مى‏گفته‏اند.

نرگس‎ها اولين ركوع حيات را بر آستان تو كرده‏اند.

موج‎ها از ازل سر بر ساحل رسالت تو مى‏ساييده‏اند.

سرسخت‎ترين و بى محاباترين لاله‏ها و آلاله‏ها در بى انتهاترين دشت‎ها، نام تو را هر پگاه فرياد

مى‏كرده‏اند.

پيغمبران و رسولان همه در كلاس تو درس رسالت مى‏خوانده‏اند.

سرو و صنوبران مدام راستاى قامت تو را تداعى مى‏كرده‏اند.

بلبلان و قناريان هر چه ياد دارند، هميشه مدح تو مى‏گفته‏اند.

گل‎هاى محمدى همه با نام تو پر مى‏گشوده‏اند.

قطرات باران، انديشه حيات را وام از تو مى‏گرفته‏اند.

بنفشه‏هاى جان باخته و دل افروخته هميشه در صفحه سينه سوخته خويش تصوير روشنى از تو

مى‏يافته‏اند.

در حافظه جويبارها، جز تكرار نام تو هيچ نيست.

شبنم‏ها هر چه به خاطر دارند بر تو درود مى‏فرستاده‏اند.

پيش از تو را، كسى به ياد ندارد.

لب نگار که باشد رطب حرام بود

در اوج انحطاط

ولادت آن بزرگوار، در دنيا و در تاريخ، در زمانى واقع شد كه بشريت، دو خصوصيت بارز داشت؛

خصوصيت اول اين بود كه از لحاظ علمى، عقلانى و فكرى، نسبت به آحاد بشر در ادوار گذشته خودش، بسيار پيشرفته بود. در ميان آنها، فلاسفه‏اى پديد آمده و دانشمندانى پيدا شده بودند؛ رياضى‏دان‏ها، پزشكان، مهندسان بزرگ و تمدن‏هايى برپا شده بود. اين تمدن‏ها، بدون علم كه نمى‏شد! آكادمى‏ها در غرب، هگمتانه‏ها در شرق، تمدن چين، تمدن مصر و تمدن‏هاى بزرگ تاريخى، همه عبور كرده بودند؛ يعنى بشر، كامل شده بود.

خصوصيت دوم كه جمع اين دو خصوصيت با هم، خيلى عجيب است، اين است كه بشر در آن روز، از لحاظ اخلاقى، از هميشه گذشته، منحطتر يا اگر نخواهيم اين نسبت را بيان كنيم، بايد بگوييم در اوج انحطاط بود؛ اسير خرافات، اسير خودخواهى‏ها، اسير ظلم و ستم و اسير دستگاه‏هاى حكومت‏هاى مردم‏كش و ضدبشرى بود. چنين وضعى، در دنيا حاكم بود. كسى اگر تاريخ را ملاحظه كند، خواهد ديد كه در آن دوران، همه بشريت اسير بودند؛ همان‏طور كه در كلام اميرالمؤنين عليه‏السلام است كه در نهايت فتنه، فشار، مشكلات و برادركشى، بشر زندگى تلخى را مى‏گذرانيد... در همين خطبه، اميرالمؤمنين عليه‏السلام مى‏فرمايد: «خواب راحت به چشم مردم نمى‏آمد».(1)

استاد سيد محمد جواد مهرى

سرانجام پس‏از سالها جنايت و ستم، شب پره خون آشام، در ميان فريادهاى بلند ملت (مرگ برشاه) به سراشيبى سقوط، سرازير شد و به وادى برهوت رهسپار گرديد. موج خروشانى كه توسط رهبر و معمار انقلاب اسلامى در ايران، حضرت امام خمينى قدس‏سره، پديد آمده بود و توام با عصيان ملى در تمام ادارات، موسسات، نهادها،كارخانه‏ها، بازار و حتى ارتش شده بود شاه را كه سمبل ظلم و جنايت و الگوى‏وحشيگرى و خيانت‏بود، به سقوطى مرگبار كشاند و جهان را وحشت زده كرد. اربابان‏زالوصفت و استثمارگر شاه كه مى‏پنداشتند طرح‏هاى پيشرفته‏شان مى‏تواند حكومت پوشالى‏شاه را نگه دارد، يا لااقل رژيمى را جايگزين او كند كه با تمايلات و هواهاى آنان،سازگار باشد، اين بار سخت‏به وحشت فرو رفته و شگفت زده شدند كه چه شد؟! چگونه‏شاه رفت و قدرت آنان نيز پس از سقوط شاه از بين رفت؟ راستى مگر ممكن است ملتى‏با نداشتن سلاح و نيروى اهريمنى، بتواند رژيمى مسلح را از پاى درآورد و به سقوطوادارد در حالى كه تمام قدرت‏هاى بزرگ دنيا پشتوانه‏ هايش مى‏باشند؟

یادش به خیر روزی که عصاره تاریخ بر صحیفه سرخ بهمن چکید، آفتاب ناب بر یاسمن های بی تاب، از غرب تابید و اشراق شرق پدید آمد. یادش به خیر، روزهایی که سیمای زیبای یوسف، دیده کنعانیان عشق را بصیرت بخشید؛ بیضای دست آسمانی موسی، شراره های شعف را در ظلمت کده زمین پاشید؛ نفحه عیسویِ به عرش رفته، بر خاک نشینان دمید؛ نوح با کشتی صفا، به مهد موعود رسید؛ بت های سیاه جهالت، در پای حماسه و برهان ابراهیم بر خاک فرو افتادند و امام، به میهن اسلامی قدم نهاد و گل ها به ترنّم شادمانی دل ها گوش جان سپردند. یاد آن روزها، هماره در خاطر دل ها مستدام باد.

با پیروزی انقلاب اسلامی و سربرافراشتن جمهوری اسلامی، به طور هم زمان دو جریان عظیم در سراسر گیتی آغاز شد. اول، روند ستایش و امید و درس گیری از سوی ملت های مستضعف و زیر ستم، به خصوص در کشورهای اسلامی و نیز مسلمانان سراسر جهان و همه آزاد اندیشان عالم. دوم، روند نگرانی و توطئه و دشمنی ازسوی دولت های مستکبر و صهیونیست ها و سرمایه داران غارت گر بین المللی و نیز وابستگان آن ها در برخی کشورهای دیگر

خلاصه ای از سرگذشت جریان اول آن است که با تشکیل جمهوری اسلامی در ایران، مسلمانان در همه جهان هویتی تازه یافتند و احساس عزّت و شخصیت اسلامی، درآنان دمیده شد... و در همه جای دنیای اسلام، روحیه افتخار به اسلام و مسلمان بودن، رو به رشد و گسترش گذاشت.... جریان دوم، یعنی روند دشمنی ها و کینه ها و توطئه ها، از نخستین روزهای پیروزی انقلاب آغاز شد و به تدریج با زایل شدن حیرت و گیجی و سردرگمی ای که سیاست مداران دولت های استکباری و غارت گران و صهیونیست ها بر اثر پیروزی انقلاب اسلامی در این نقطه حساس جهان بدان دچار شده بودند، گسترش و عمق و تنوّع یافت.

توصیه های رهبر برای بیداری اسلامی

به گزارش روابط عمومی، بخش سیاسی موسسه فرهنگی اطلاع رسانی تبیان در نخستین ساعات آغاز بکار کنفرانس بین المللی بیداری اسلامی ، متن توصیه های مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در مراسم افتتاحیه این کنفرانس را در محیط مجازی منتشر کرد.

در این گزارش آمده است : «مبارزه با رژیم غاصب و دولت جعلى صهیونیست كه استعمار چون خنجرى در پهلوى كشورهاى منطقه فرو برده و وسیله‌اى براى ادامه‌ى سلطه‌ى اهریمنى خود ساخته و ملتى را از سرزمین تاریخى خود بیرون رانده است.

بى‌شك این حقیقت كه انقلابهاى منطقه متكى به این اصول و خواستار تحقق آنها است، مورد پسند آمریكا و غرب و صهیونیسم نیست و آنها همه‌ى تلاش خود را به كار میبرند تا آن را انكار كنند، ولى واقعیت با انكار آن دگرگون نمیشود.

مردمى بودن این انقلابها مهمترین عنصر در تشكیل هویت آنها است. قدرتهاى خارجى كه با آخرین توانائیها و شگردهاى خود سعى میكردند حكام مستبد و فاسد و وابسته را در این كشورها حفظ كنند و تنها هنگامى از حمایت آنها دست برداشتند كه قیام و عزم مردم، هیچگونه امیدى براى آنها باقى نگذاشت، حق ندارند خود را در پیروزى این انقلابها سهیم بدانند. در جائى مانند لیبى هم، ورود و دخالت آمریكا و ناتو نمیتواند حقیقت را مشوب كند. در لیبى، ناتو ضایعه‌هاى بى‌جبران آفریده است. اگر دخالت نظامى ناتو و آمریكا نبود، ممكن بود مردم اندكى دیرتر پیروز شوند، ولى در عوض این همه زیرساخت نابود نمیشد؛ این همه نفوس بى‌گناه از زنان و كودكان كشته نمیشدند و آنگاه دشمنانى كه خود سالها همراه و همدست قذافى بوده‌اند، مدعى حق دخالت در این كشور مظلوم و جنگ‌زده، نمیشدند. مردم و نخبگان مردمى و كسانى كه از مردم برآمده‌اند، خود صاحبان این انقلابها و متعهد به حراست از آن و ترسیم‌كننده‌ى مسیر آینده و رو به تكامل آن میباشند و خواهند بود ان‌شاءاللَّه.»