آیات شریفه ی 53 انفال

این بدان سبب است که خداوند تغییر نمیدهد نعمتی راکه بر قومی ارزانی داشته مگر آنکه آنها راتغییر دهند وضع خویش راوبدرستی که خداوند شنوای داناست."آیه ی شریفه ی11 رعد":خداوند وضع هیچ گروهی را تغییر نمی دهدمگر آن که آنها خود وضع خویش رادگرگون سازند. پیام آیه:قرآن کریم می فرماید که تا گروه هااقوام و ملت هاتغییر نکنند خداوند نیزاوضاع وشرایط زندگی آنان را تغییر نخواهد داد                  

 در انتظار طلوع

"آیه ی شریفه ی 55  نور":  وعده داده است خداوند به کسانی ازشماکه ایمان آورده و کارهای شایسته کردند که آنان را جانشین در زمین قرار دهد همانطور که قبل از آنان کسانی را جانشین قرار دهد. وبرای آنان دینشان را مستقر سازد که برای آنها پسندیده است وبیمشان را به ایمنی مبدل گرداند.فقط مرا می پرستند چیزی رابا من شریک نمی سازند.پیام آیه:1-وعده  ی الهی برای تحقق حکومت مومنان صالح را بیان میکند.

2-دیدگاه اسلام درباره ی استقرار دین الهی در جهان در پایان تاریخ را نشان می دهد.

3-همچنین از بین رفتن ترس وناامنی برای مومنان در جهان را یاد آور میشود.

"آیه شریفه ی 5 قصص": ومی خواهیم منت نهیم بر کسانی که ناتوان شمرده شده اند در زمین وآنان را پیشوایان قرار خواهیم دادو آنان را وارثان زمین قرار خواهیم داد.پیام آیه:1-این آیه از قرآن جنبه ی دیگری از دیدگاه اسلام درباره پایان تاریخ را بیان می کند وآن اینکه مستضعفان وارث زمین خواهند بود.

2-در واقع این آیه بیان گر بعد عدالت اجتماعی حکومت واحد جهانی است.

"آیه شریفه ی  105 انبیا":همانا نوشتیم در زبور پس از ذکر تورات که زمین را به ارث می برند بندگان شایسته ی من.پیام آیه:این آیه در تایید آیه ی55سوره ی نور است و نشان می دهد که در پایان تاریخ حکومت در اختیار بندگان صالح خدا قرار خواهد گرفت. "آیه شریفه ی33توبه":  اوست که فرستاده رسولش را به هدایت و دین حق که بر همه ی دینها چیره گرداند وگر چه مشرکان نخواهند. پیام آیه:این آیه بیان گر اراده ی الهی برای پیروزی آیین حق بر همه ی آیین های دیگر است و جامع دو وعده ای است که در آیات 55سوره نور-5سوره ی قصص-105 سوره ی انبیا داده شده است.

پیام آیات137 الی 144آل عمران

1-یکی از نتایج مطالعه ی تاریخ گذشتگان شناخت کار کسانی است که پیامبران را تکذیب کردند و عبرت گرفتن از آنان است.

2-در صورتی که مسلمانان بر ایمان خود ثابت قدم باشند و دچار تزلزل نشوند می توانند برتری و عزت خود را حفظ کنند .

3-ایام سختی و مصیبت گذراست و خداوند مردم را به مصائب مبتلا می کند تا مومنان واقعی مشخص شوند.

4-شرط ورود به بهشت مجاهده و صبر در راه خداست.

5-بنا برعبارت"افان مات او قتل انقلبتم علی اعقابکم" مهمترین خطری که پس از رحلت رسول خدا(ص) مسلمانان را تهدید می کرد بازگشت به دوران جاهلی و پشت پا زدن به معیارها و ارزش های اسلامی بود .

6-سپاسگزاران واقعی نعمت وجود رسول خدا (ص)پس از رحلت ایشان کسانی هستند که در مسیری که پیامبر اکرم(ص) ترسیم کرده باقی بمانند و با تمام ارکان جاهلیت مبارزه کنند.

"آیات شریفه ی59 و60نساء"

ای کسانی که ایمان آورده ایدخدا را اطاعت کنید وپیامبر را و صاحبان امر که از شمایند و اگر در در چیزی ستیزه و نزاع کردید آن را به خدا و پیامبر باز گردانید اگر ایمان به خدا و روز واپسین دارید که این بهتر است و سرانجامی نیکوتر است .آیا ندیدی کسانی را که گمان می کنند ایمان دارند به آن چه به سوی تو نازل شده و ان چه پیش از تو نازل گشته می خواهند داوری نزد طاغوت برند در حالی که فرمان دارند به او کافر باشند و شیطان می خواهد آن ها را گمراه کند گمراهی دور.

پیام آیات:1-هر مسلمانی در هر عصر و زمانی که زندگی می کند باید در کارهای خود فرمان بردار خداوند و پیامبر اکرم (ص) و ولی امر باشد.

2-اگر مسلمانان در زندگی اجتماعی خود به اختلاف و کشمکش دچار شدند باید اختلاف خود را پیش خدا ورسولش برند و این نشانه ی ایمان آنها به خدا و آخرت است.

3-      -کسانی که می پندارند به دین خدا ایمان دارند اما به طاغوت مراجعه میکنند و حل مشکلات اجتماعی را از او می خواهند شیطان آنان را فریب داده است و درگمراهی آشکار به سر می برند.

"آیات شریفه ی23 و24بقره"

و اگر شک دارید درباره ی آن چه بر بنده ی خو یش نازل کردیم پس سوره ای مانند آن بیاورید و شاهدان خود را غیر از خدا فرا خوانید اگر راست می گویید.پس اگر نکردید و هرگز نمی توانید پس بترسید از آتشی که هیزمش آدمیان و سنگهاست که برای کفار آماده شده است.

پیام آیات:تحدی قرآن-اعجاز قرآن

"آیه ی شریفه ی82 نساء"

آیا در قرآن تدبر نمیکنندو اگر از نزد غیر خدا می بود در آن ناسازگاری بسیار می یافتند.

پیام آیه:میان هیچ یک از رهنمود های قرآن تعارض و نا سا زگا ری نیست بلکه هماهنگ با هم و موید یک دیگرند. 

"آیه ی شریفه ی48 عنکبوت"

و پیش از آن هیچ نوشته ای نمی خواندی و با دست خود  آ ن را نمی نوشتی که در آن صورت کجروان به شک می افتادند.

پیام آیه :امی بودن رسول خدا (ص)

"آیات شریفه ی 1تا4علق"

بخوان به نام پروردگارت که آفرید.انسان را از خون بسته ای آفرید. بخوان که پروردگارت از همه کریم تر است.همان که به وسیله ی قلم آموخت.

پیام آیات:اشاره به امی بودن رسول خدا(ص)

"آیه شریفه ی13 شوری"

 برای شما از دین چیزی را تشریع کرد ان چه  نوح رابدان سفارش کرده بود و آن چه را به تو وحی کردیم و آن چه را به ابراهیم و موسی و عیسی سفارش کردیم که دین را بر پا دارید و در آن اختلاف نکنید بر مشرکین سخت می آید آن چه که آنان را بدان دعوت میکنی.خداوند هر که را بخواهد به سوی خود بر می گزیند.و به سوی خود هدایت میکند کسی را که اهل باز گشت باشد.

پیام آیه:1- آنچه خداوند به حضرت نوح و موسی وعیسی و ابراهیم سفارش کرده با آنچه به پیامبر اکرم سفارش کرده ارتباط و پیوند دارد و حقیقت همه ی ادیان یکسان است.    

2-خداوند به همه ی انسان ها دستور می دهد که از همین دین پیروی کنند  و متفرق نشوند.

"آیات شریفه ی 135و136بقره"

گفتند:یهودی یا مسیحی شوید تا هدایت شوید.بگو فقط آیین ابراهیم حق گرا را (پیروی می کنیم)و او از از مشرکان نبود بگویید ایمان آوردیم به خداوند و آنچه بر ما نازل شده و آنچه به موسی و عیسی داده شده و به آنچه به پیامبران دیگر از جانب پروردگارشان داده شده ما میان هیچ یک از آنها تفاوت قا ئل نمی شویم و سر به فر مان اوییم.  پیام آیات:1-خداوند آیین ابراهیم را طریق هدایت معرفی می کند و پیروی از یهودیت و مسیحیت را پیروی از شرک معرفی می کند.2- خداوند از مردم میخواهد علاوه بر ایمان به خدا و قرآن به آنچه بر حضرت ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب و پیامبران بعدی نازل شده ایمان بیاورند و این نشان میدهد که میان این پیامبرها وحدت و پیوند وجود دارد.3-خداوند از مردم می خواهد که بین پیامبران اختلاف قائل نشوند و خود را مسلمان یعنی تسلیم دین الهی بدانند. 4-محتوای اصلی دعوت پیامبران یکسان بوده است و همه آنان آورنده ی یک دین بو ده اند.

"آیه شریفه ی24 انفال" ای مومنان دعوت خدا و پیام آورش را اجابت کنید آنگاه که شما را به چیزی فرا میخواند که زند گی و حیاتتان می بخشد.پیام آیه:1- خداوند ندای دعوت خود را که به وسیله ی پیامبرش به گوش مردم می رسد ندای دعوت به زندگی معرفی میکند و از ما میخواهد به این دعوت پاسخ مثبت دهیم.2- در این آیه خداوند دین را زندگی بخش و مایه ی حیات انسان معرفی می کند.

 لطف الهی

"آیات شریفه ی 49 و50طه"

(فرعون )گفت پس کیست پروردگار شما ای موسی گفت :پر وردگار ما کسی است که آفرینش هر چیزی را به آن عطا کرده سپس هدایتش کرده است.پیام آیات :1-این آیات بیانگر گفت وگوی حضرت موسی علیه السلام با فرعون است زمانی که همراه برادرش هارون به سوی فرعون آمد تا او را به حق دعوت کند واز ستم بازدارد.2-این کلام حضرت موسی (علیه السلام )نشان می دهد کککه در خلقت هر موجود هدفی است که با هدایت الهی بدان می رسد.3-هدایت یک اصل همگانی عام در نظام ختقت است.

عباسى: قبول دارم.

علوى: پيامبر، ابابكر و عمر را لعن نموده است.

عباسى: دركجا آنها را لعن نموده است؟ اين تهمتى است بر پيامبر خدا.

داد و فرمود: «لعن الله من تخلّف عن جيش أسامة(2); خدا لعنت كند كسى را كه از سپاه اسامه سرپيچى نمايد و با او نرود».

ابوبكر و عمر از رفتن با سپاه سرپيچى نمودند; پس لعن پيامبر شامل آنان گرديد وهر كه را پيامبر لعن نموده باشد، هرمسلمانى مى تواند لعنت كند.

با اين سخن، عباسى سر خود را به زير انداخت و چيزى نگفت.

در اين موقع ملك شاه رو به وزير نمود و سؤال كرد: آنچه علوى گفت صحيح است؟

وزير: آرى! تاريخ نويسان، اين قضيه را نقل كرده اند.

علوى: اگر لعن صحابه حرام است و باعث كفر مى گردد، چرا معاوية بن ابوسفيان را كافر نمى دانيد و فاسق و فاجرش نمى شماريد با اينكه او، چهل سال على بن ابى طالب(عليه السلام) را كه از صحابه بود لعن مى نمود و اين كار، هفتاد سال رواج داشت؟!

ملك شاه: اين سخن را به پايان بريد و به موضوع ديگرى بپردازيد.

عباسى به علوى گفت: يكى از بدعت هاى شما شيعيان اين است كه به قرآن اعتقادى نداريد.

علوى: نه، اين شماييد كه قرآن را قبول نداريد و اين يكى از بدعت هاى اهل سنت است. شاهد آن، اين است كه مى گوييد: قرآن را عثمان جمع آورى نمود.

از شما مى پرسم آيا پيامبر نسبت به خطر پراكندگى قرآن ناآگاه بود كه قرآن را جمع آورى نكرد تا آنكه عثمان آمد و بدين كار اقدام نمود. به علاوه، چگونه قرآن در زمان پيامبر جمع نشده بود در حالى كه پيامبر به اصحاب و پيروان خود دستور ختم قرآن داده و فرموده است: «هر كه قرآن را ختم كند براى او فلان مقدار اجر و ثواب است»!

آيا ممكن است به ختم قرآن دستور دهند با اينكه پراكنده است و هنوز جمع نشده است؟!

آيا مسلمانان ـ با در اختيار نداشتن تمام قرآن ـ در گمراهى بسر مى بردند تا اينكه عثمان آنها را نجات داد؟!

چون سخن بدينجا رسيد ملك شاه رو به وزير كرد و گفت: آيا اين گفته علوى صحيح است كه اهل سنت معتقدند قرآن را عثمان جمع آورى نمود؟

وزير: مفسران و تاريخ نويسان اين طور گفته اند.

علوى: اى پادشاه! بدان كه شيعه معتقد است قرآن در زمان پيامبر به همين صورت كه الان مى بينيد جمع آورى شد; نه حرفى از آن كم شد و نه حرفى به آن اضافه شد. اما اهل سنت مى گويند: در قرآن، كم و زياد شد و آيات آن جابجا گشت و پيامبر آن را جمع نكرد و عثمان پس از آنكه امير شد و زمام امور را به دست گرفت، اقدام به جمع آورى آن كرد.

عباسى فرصت را غنيمت شمرد و گفت: اى پادشاه، شنيدى كه اين مرد، عثمان را خليفه نمى داند و او را امير مى نامد.

علوى بلافاصله جواب داد: آرى، عثمان خليفه نبود.

ملك شاه: چرا؟

علوى: چون شيعيان معتقدند خلافت ابوبكر و عمر و عثمان باطل
بوده است.

ملك شاه با تعجب پرسيد: براى چه؟

علوى: زيرا عثمان توسط شوراى شش نفره اى به خلافت رسيد كه عمر آنها را انتخاب كرده بود. البته همه آن شش نفر عثمان را انتخاب نكردند; بلكه دو يا سه نفر با انتخاب او موافق بودند. پس مشروعيت خلافت عثمان از جانب عمر است.(5) عمر هم با وصيت ابوبكر به خلافت رسيد. پس مشروعيت خلافت عمر به وصيت ابوبكر است، و به خلافت رسيدن ابوبكر هم به واسطه انتخاب گروه اندكى بود كه با شمشير و زورگويى بدين عمل اقدام كردند. پس مشروعيت خلافت ابوبكر هم به اسلحه و زور بود; به همين جهت عمر درباره او گفته است:

خداوند، مسلمانان را از شرّ آن حفظ نمود. پس هر كه دوباره به اين روش روى آورد او را به قتل رسانيد». خود ابوبكر نيز مى گفت: «أقيلونى فلست بخيركم وعلىّ فيكم(7); مرا رها كنيد! آنگاه كه على در بين شماست من بهترين شما نيستم». بنابراين، شيعيان معتقدند كه خلافت آن سه نفر از اساس باطل بوده است.

ملك شاه رو به وزير كرد و گفت: سخنانى كه علوى از ابوبكر و عمر نقل كرد، صحيح است؟

مسأله امامت و جانشينى پيامبر، از مهم ترين و گسترده ترين موضوعاتى است كه در طول چهارده قرن گذشته، همواره مورد توجّه مسلمانان و محلّ بحثهاى فراوان بوده است.تشكيل دو گروه عمده شيعه و سنى و به دنبال آن، بروز اختلاف نظرهاى فراوان در مسائل عقيدتى، فقهى، و... و نيز وقوع جنگها و درگيرى هاى فراوان و يا برگزارى جلسات و نشست هاى علمى و يا تأليف كتابها و مقالات بسيار، براى اثبات مدعاى هر يك از طرفين، از پيامدهاى همان اختلاف بر سر جانشين پيامبر است.گروهى عقيده دارند جانشين پيامبر، كه خليفه و نماينده خداوند است، بايد از طرف او تعيين شده باشد; و دسته اى ديگر بر اين باورند كه جانشين پيامبر به رأى و نظر مردم انتخاب مى شود. اين همان نقطه آغازين همه سخن ها، اختلافات و درگيرى ها ميان دو گروه مى باشد.شناخت و جدا كردن حق از باطل و آگاهى بر مبانى اعتقادى و لزوم تقويت آن در برابر تبليغات مسموم و زهرآگينى كه بعضاً با الفاظ فريبنده و گمراه كننده همراه است، ضرورت پرداختن به چنين مباحثى را بيشتر مى نمايد.در رزمگاه انديشه ها، آنگاه كه باطل و اهل آن، به جنب و جوش و فعاليت مشغولند، نمى توان انتظار داشت كه اهل حق به كتمان حقايق پردازند و براى خوشامد اهريمنان دم فرو بندند، بلكه آنها را وظيفه اى بس سنگين در پيش است و آن اثبات حقانيت حق با دلايل محكم و استوار و رساندن آن به گوش ديگران است.كتابى كه در پيش رو داريد، ترجمه اى از كتاب «مؤتمر علماء بغداد» اثر «مقاتل بن عطيه»، روايت كننده يكى از همان جلسات مى باشد، كه با حجم مختصر خود به تشريح و تبيين بخش مهمّى از مباحث فوق پرداخته و با پاسخ گويى به بسيارى از سؤالات و ابهامات موجود توانسته است روشنگر راه بسيارى از حق جويان و حق طلبانى باشد كه با دورى از غرضورزى ها و تعصّبات، به دنبال رسيدن به حقيقت، رضاى خالق و سعادت ابدىبوده اند.مطالب مطرح شده در اين مختصر بعضاً گنجايش بحث هاى علمى و استدلالى بسيار مفصّل، در حدّ دهها و يا صدها جلد كتاب را دارد، كه علما وانديشمندان در جاى خود بدان پرداخته اند و كتب بى شمارى درباره هر يك از آن موضوعات، تأليف گرديده، اما از آنجايى كه در اين مجموعه، بنابر اختصار و خلاصه گويى بوده است، در ترجمه هم به همان مقدار اكتفا، تا براى همگان قابل استفاده باشد. بديهى است عزيزانى كه تمايل به مطالعه گسترده تر و عميق ترى داشته باشند، به كتاب هاى مفصل مراجعه خواهند نمود.اميد است كه خداى تعالى همه ما را در راه بهره مندى از زلال بى پايان معرفتش يارى و در شناخت و پيروى از اوصياى بر حقّ آخرين پيامبرش موفّق دارد.

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

                                 که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين

                                به علي شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

                                چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ

                               به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن

                                که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من

                                چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب

                                 که علم کند به عالم شهداي کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان

                                چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

                                 متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت

                                 که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت

                               چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان

                                 که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم

که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

«                           همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي

به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»

                          ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا

شهريار

پدر بزرگوار علی ‏بن‏ ابی‏طالب علیه‏ السلام ، حضرت ابوطالب، یکی از ده فرزند عبدالمطلب است. وی حدود ۵۴ سال پیش از بعثت پیامبراکرم صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم به دنیا آمد و در سال‏دهم بعثت در ۶۴ سالگی دیده از جهان فرو بست. حضرت ابوطالب علیه‏السلام در ایّام بسیار دشوار سال‏های اوّل نبوّت با تمام وجود از حضرت محمد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم حمایت کرد و در سال سوم بعثت در مجلسی که به منظور دعوت از خویشاوندان پیامبراکرم صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم تشکیل شده بود، با اخلاق و قاطعیّت تمام خطاب به حاضران فرمود: «تا جان در بدن دارم از محمّد صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم دفاع می‏کنم». نقل می‏کنند به برکت ارشاد و هدایت روشنگرانه او بود که برادرش حضرت حمزه و فرزندش جعفر اسلام را پذیرفتند. پس از رحلت ابوطالب رسول خدا صلی‏ ا لله‏ علیه‏ و‏آله‏ وسلم با پای برهنه در حالی که می‏گریستند به دنبال جنازه عمو روان بودند و با این جملات از او یاد می‏کردند: عموجان، در کودکی مرا تربیت کردی؛ در یتیمی کفالتم نمودی، و در بزرگ‏سالی به یاری‏ام برخاستی؛ خداوند به تو پاداش خیر دهد.