با نگاهی اجمالی به کلام امام(ع) در می‏یابیم که توجه ویژه‏ای به عوامل مزبور و اجتناب از عوامل غفلت‏زا شده است. این امر تا آنجا پیش رفته است که توجه به آن در تمام حالات و تک‏تک اعمال باید رعایت شود. عاقبت‏اندیشی و لزوم ترجیح فواید نهایی حتی به قیمت فروگذاری لذتهای آنی و مقطعی مستلزم آخرت‏اندیشی و انجام عمل و پرهیز از آرزو و خیال‏پروری است و بالعکس غفلت، متضمن دنیاگرایی و خیال‏پروری و اجتناب از هرگونه پایداری و شکیبایی است. عوامل اساسی که شناخت و تأکید بر آن در پرورش بینش و ایجاد امکان بیشتر تعقل‏ورزی در دیدگاه امام علی(ع) بخصوص در نهج‏البلاغه به آن اشاره شده است، عبارتند از: الف) اندیشه و آفات آن،31 ب) اندیشه و تعقل در آیات عذاب،32 ج) بینش و توجه به عوامل تقویت‏کننده آن33 (توجه به قرآن، سنت پیامبر(ص)، احادیث، تاریخ و آثار گذشتگان)، د) موانع بینش34 (وابستگی‏ها و سمت‏گیریهای عاطفی، حجابهای مادی، فتنه‏های اجتماعی)، ه ) آثار بینش و بصیرت35 (حرکت معقول و سنجیده، گرایش سالم، شهامت و خطرپذیری، زهد، استقبال ازمشکلات، بدعت گریزی و قاطعیت) و) آثار دوراندیشی امری که موجب تعادل و میانه‏روی و پرهیز از افراط و تفریط می‏شود.36بدیهی است یک مربی آگاه با تمرکز بر عوامل سوق‏دهنده بینش انسانی، در صدد ایجاد فضایی روحی برای متربی بر می‏آید که خود وی از درون با تعقل و تفکر راه هدایت را بیابد و همواره در طریق سعادت گام بردارد. یکی از دستاوردهای تربیتی این اصل نوعی خود تربیتی است که وقتی فرد چراغ عقل را در درون روشن کرد و از تاریکیِ خود کاست، آنگاه بدون تکیه همه جانبه بر مربی قادر به گام برداشتن در مسیر خواهد بود و با امکان و ظرفیت عقلانی خود خواهد توانست راه را بشناسد و خود ناظر بر اعمال و ارزیاب خویش باشد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: