بى نيازى در سايه پيروى از قرآن‏

حضرت على عليه‏السلام در خطبه مذكور قرآن كريم را به عنوان شاخص معرفى مى‏كنند و مى‏فرمايند: به يقين بدانيد قرآن آن نصيحت كننده و پند دهنده‏اى است كه در ارشاد پيروان خود خيانت نمى‏كند و آن هدايت گرى است كه گمراه نمى‏كند و گوينده‏اى است كه در گفتارش دروغ نمى‏گويد و كسى با اين قرآن ننشست و در آن تدبر و انديشه نكرد مگر آن كه چون از نزد آن برخاست هدايت و رستگاريش افزايش يافت و از گم راهى او كاسته شد. آن گاه حضرت مى‏فرمايد:و اعلموا انه ليس على احد بعد القرآن من فاقه و لا لاحد قبل القرآن من غنى فاستشفوه من ادوائكم و استعينوا به على لاوائكم فان فيه شفاء من اكبر الداء و هو الكفر و النفاق و الغى و الضلال. ? با وجود قرآن حاكميت آن بر جامعه، براى احدى نيازى باقى نمى‏ماند كه برآورده نشود؛ زيرا قرآن كريم عالى‏ترين برنامه الهى براى زندگى موحدين است و خداى متعال عزت و رستگارى دنيا و آخرت پيروان اين كتاب آسمانى را تضمين كرده است. بنابراين در صورتى كه جامعه اسلامى ما فرامين و دستورات حيات بخش قرآن را به كار بندد و با ايمان به صدق وعده‏هايش آن را الگوى عمل خويش قرار دهد، قرآن تمام نيازهاى فردى و اجتماعى و مادى و معنوى جامعه را برمى آورد و جامعه اسلامى را از هر چيز و هر كس بى نياز مى‏كند.