از آنچه گفتيم معلوم شد كه دين در اصلاح فرد و جامعه تأثيرى عميق دارد و بلكه تنها وسيله سعادت و نيكبختى است.جامعه‏ئى كه به دين پاى‏بند نباشد واقع‏بينى و روشنفكرى را از دست مى‏دهد و عمر گرانمايه خود را در گمراهى و ظاهربينى مى‏گذراند. عقل را زير پا گذاشته چون حيوانات كوتاه نظر و بى خرد زندگى مى‏كند؛ دچار زشتى اخلاق و پستى كردار مى‏شود و بدين ترتيب از امتيازات انسانى محروم مى‏گردد. چنين جامعه‏ئى گذشته از اينكه بسعادت ابدى و كمال نهائى خود نمى‏رسد در زندگى كوتاه و زودگذر اين جهان هم نتايج شوم و ناگوار انحرافات و كجرويهاى خود را خواهد ديد. و دير يا زود چوب غفلت خود را خواهد خورد. و بروشنى خواهد فهميد كه تنها راه سعادت همان دين بوده است و سرانجام از كردار خود پشيمان خواهد شد.